سخنانی جاودانه از جبران خلیل جبران:

 1- چقدر فرومایه ام من ، هنگامی که خدا به من طلا می دهد ، و من به او نقره می دهم ، با وجود این خود را سخاوتمند می انگارم.

2- سخاوت آن نیست که آنچه را که من بیش از تو به آن نیاز دارم به من ببخشی ، بلکه آن است که به من ببخشی آنچه را که بیش از من به آن نیاز داری.

3- کسی که دریافت می کند نگران نیست ، اما کسی که می بخشد ، بار دغدغه ای را به دوش می گیرد تا این بخشش از منظر عشقی برادرانه و یاری دوستانه باشد ، نه برای ارضای خود.

4- تو هنگامی که می بخشی به واقع کریمی ، و هنگام بخشش چهره ات را بگردان تا شرم را در نگاه آن که می گیرد نبینی.

5- شما آنگاه خوبید که از خویشتن خویش ببخشید.

6- سخاوت آن است که بیش از توان خویش ببخشی ، عزت نفس آن است که کمتر از نیاز خویش بگیری.

7- من سکوت را از آدم پرگو آموختم ، بردباری را از نابردبار و مهربانی را از نامهربان، اما عجیب است که قدردان این آموزگاران نیستم .

8- تعلیم و تربیت ، دانه را آبیاری می کند ، اما از پیش خود دانه ای به شما نمی دهد .

9- آموزگاری که در سایه معبد ، در میان شاگردان گام بر می دارد ، از فرزانگی خویش چیزی به آنها نمی دهد ، بلکه از ایمان خویش و از مهر خویش به آنها می بخشد .

10- در تعلیم و تربیت ، ذهن به تدریج از تجربیات علمی به نظریات عقلانی ، تجربه معنوی و سپس به سوی خدا رهسپار می شود .

11- دانش نور است ، گرمابخش زندگی ، و همه می توانند با جوینده آن سهیم شوند.

12- یادگیری تنها ثروتی است که چپاولگران نمی توانند غارتش کنند . تنها مرگ است که می تواند نور چراغ دانش تو را کم سو کند . ثروت حقیقی یک ملت ، در ذخیره طلا و نقره  او نیست بلکه در توان یادگیری او ، در بصیرت او ، و در درستکاری فرزندان اوست .

13- شما به آنچه که گفته می آید باور می آورید. به ناگفته باور می آورید ، زیرا سکوت آدمی ، به حقیقت نزدیکتر است تا گفته هایش.

14- من نمی توانم سخن بگویم بنابراین به سکوت پناه بردم که تنها زبان دل آدمی است.

15- جایگاه انسانیت قلب خاموش اوست ، نه زبان وراجش.

16- درباره من هرچه می خواهی بگو ، فردا درباره تو قضاوت می کند ، و گفته های تو شاهدی است در حضور محکمه و گواهی است در پیشگاه عدالت .

17- حقیقت آدمها آن نیست که بر شما آشکار می کنند ، بلکه آن است که از آشکارکردنش بر شما عاجزند. بنابراین ، اگر می خواهید آنها را بشناسید ، به آنچه می گویند گوش ندهید ، بلکه به آنچه ناگفته می گذارند گوش بسپارید.

18- آنچه در ما اصل است خاموش است ، آنچه در ما اکتسابی است ، وراج است .

19- چیزی بزرگ تر و خالص تر از آنچه زبان اظهار می کند نیز وجود دارد . سکوت ، روح های ما را روشن می کند ، در گوش دل هامان نجوا می کند و آنها را با هم مانوس می سازد . سکوت ، از خود جدامان می کند ، ما را در سپهر جان گردش می دهد و به ملکوت نزدیک تر می سازد . سکوت ، این احساس را در ما برمی انگیزد که کالبد ما چیزی جز زندان روح ما نیست و دنیا ، صرفا تبعیدگاه جان است .

20- حراف ترین آدمها ، کم هوش ترین آدم هایند ، فرق بین سخنور و دلال حراج چندان زیاد نیست .

21- ما اغلب از فرداها قرض می کنیم تا وام خویش را به دیروزها بپردازیم.

22- روحم موعظه ام کرد و ترغیبم کرد با گفتن این جا ، آن جا و فلان جا ، به دور مکان حصار نکشم . پیش از آنکه روحم موعظه ام کند ، احساس می کردم هر جا قدم می گذارم ، از جاهای دیگر بسیار دور است . اکنون دریافته ام هر کجا که هستم ، همه جاها را در بردارد ، و مسافتی که می پیمایم ، در برگیرنده همه مسافت هاست .23- زیبایی بزرگ ، شیفته ام می سازد ، اما زیبایی بزرگتر آزادم می کند ، حتی از خودش .

24- زیبایی چیزی است که تو را به بخشیدن ، نه گرفتن ، ترغیب می کند . زیبایی پیوندی است بین شادی وغم . زیبایی ، تمامی آن چیزهای پنهان است که درکشان می کنی ، آن ناشناخته ها که می شناسیشان و آن خاموشانی که به آنها گوش می سپاری . زیبایی نیرویی است که از مقدس ترین مقدسات وجودت آغاز می شود و در جایی فراسوی رویاهایت پایان می پذیرد.

25- زیبایی در قلب کسی است  که مشتاق آن است روشن تر می درخشد تا در چشمان کسی که آن را می بیند.

26- زیبایی ، هنگامی که بر سریر شکوه تکیه می زند ، خود را برما آشکار می کند ، اما ما به نام شهرت به او نزدیک می شویم ، تاج طهارتش را می رباییم ، و با شرارتمان جامه اش را می آلاییم.

27- هنر گامی است که از طبیعت به سوی لایتنها برداشته می شود .

28- هنر گامی است از شناخته ها به سوی ناشناخته ها .

29- هر شری چاره ای دارد مگر حماقت .

30- جوانی ، رویایی زیباست ، اما شیرین ترین گرفتار ملال کتاب ها می شود و بیداریش سخت و دشوار است

31- برخی از شما می گویید : شادمانی برتر از اندوه است . دیگران می گویند : نه اندوه برتر است .

اما من به شما می گویم که این دو از یکدیگر جدا نیستند . آنها با هم می آیند ، و هنگامی که یکی از آنها تنها با شما سر سفره تان می نشیند ، یادتان باشد که آن دیگری بر بسترتان خفته است .

32- روح غمگین هنگامی که با روحی شبیه خود متحد می شود ، تسکین می یابد ... دل هایی که به واسطه غم به هم گره می خورند ، در شوکت شادمانی از هم جدا نخواهند شد . عشقی که با اشک تطهیر شده است ، پاک و زیبا ، جاودانه می ماند.

33- ای دوست غمگین من ، اگر می توانستی ببینی که بخت بد که شکست تو در زندگیت بوده ، همان نیرویی است که قلب را روشن می کند ، روحت را از مغاک تمسخر بیرون می آورد و تا عرش احترام بالا می برد ، آنگاه رضا به داده می دادی و آن را میراثی می دانستی که تعلیمت می دهد و آگاهت می کند .

34- دوستی یک مسئولیتی شیرین است ، نه یک فرصت .

35- خوش بود که دردوستی غرضی در میان نباشد ، مگر ژرفا بخشیدن به روح .

36- دوستی با آدم نادان به اندازه بحث کردن با آدم مست ، احمقانه است.

37- یک بار مردی سر سفره ام نشست ، نانم را خورد و در حالی که به من می خندید ، رفت . بعدها دوباره برای نان پیدایش شد ، من طردش کردم و فرشتگان به من خندیدند.

38- آنها دیوانه ام می پندارند ، زیرا نمی خواهم روزهایم را به طلا بفروشم من آنها را دیوانه می انگارم زیرا گمان می کنند که روزهای من فروشی است .

39- بیچاره ترین آدم ها کسی است که رویاهای خویش را در پیکر زر و سیم تعبیر می کند .

40- آیا تو سوداگری ، کسی که از نیاز مردمان سود می جوید، کسی که کالاها را گرد خود جمع می کند تا با قیمتی گزاف دوباره بفروشد ؟ اگر چنین است ، پس مطرودی ، و فرقی نمی کند خانه ات قصری باشد یا زندانی.

41- اگر دانشت چیزی درباره ارزش اشیا وامور به تو نمی آموزد ، و تو را از اسارت ماده رهایی نمی بخشد ، پس هرگز به عرش حقیقت تقرب نمی جویی.

42- نیایش آواز قلب است که حتی در مخمصه شیون هزاران روح دیگر ، راه خود را تا عرش خداوند هموار می کند.

43- شما به وقت تنگدستی و احتیاج دعا می کنید ، ای کاش در شادمانی سرشارتان و درایام وفورتان نیز دعا می کردید .

44- به یاد داشته باشید ، یک آدم منصف ، شیطان را بیشتر ناراحت می کند تا یک میلیون معتقد نادان .

45- از آدم زورمدار ، یا مجرم ، یا وقیح ، یا گریزان از نیک نامی ، توقع اندرز مفید نداشته باشید. بدا به حال کسی که با مجرمی که برای نظر خواهی به نزدش آمده ، تبانی کند . زیرا همراهی با مجرم ، بدنامی و گوش سپردن به دروغ ، خیانت است.

45- مردی توانگر را دیدم که در کنار در معبد ایستاده و در حالی که دستان پر از سنگ های قیمتی اش را به سوی عابران دراز کرده بود ، فریاد می زد : رحم کنید ، این جواهرات را از من بگیرید ، زیرا آنها روح مرا بیمار کرده و قلبم را سنگی ساخته اند . به من کمک کنید ، آنها را بگیرید و سلامتی ام را بازگردانید.

46- کجاست عدالت حاکمیت ، هنگامی که قاتل را می کشد و سارق را زندانی می کند اما بر کشور همسایه اش می تازد و هزار هزار می کشد و غارت می کند ؟

47- همنوع بینوای من ، محرومیت موجب بلند نظری روح می گردد ، در حالی که ثروت از روی پلیدی آن پرده بر می گیرد . غم عواطف رارقیق می کند . و شادی دل مجروح را التیام می بخشد . اگر اندوه و ناداری را برچینند ، روح آدمی شبیه لوحی سپید خواهد شد که در آن جزنشانه های خود پرستی و آزمندی ، چیزی ثبت نشده است .

48- خوشا به حال مردم باصفا.

خوشا به حال آنان که از مال فارغند، زیرا که وارسته اند

خوشا به حال آنان که درد خویش را به یاد دارند ، و در آن سرمستی خویش را می جویند.

خوشا به حال آنان که گرسنه حقیقت و زیباییند . زیرا گرسنگیشان نان می آورد و تشنگیشان آب گوارا.

خوشا به حال آنان که مهربانند ، زیرا با همان مهربانی خویش تسلا می یابند.

خوشا به حال آنان که دلی پاک دارند ، زیرا با خدا یگانه می شوند .

خوشا به حال بخشایندگان ، زیرا بخشش را نصیب می برند.

خوشا به حال صلح دهندگان ، زیرا روحشان برفراز جنگ ساکن می شود ، و خو زمین بایر را گلستان می کنند.

49- دریغ بر ملتی که سیاستمدارش روباه است ، فیلسوفش شعبده باز ، و هنرش هنر وصله کاری وتقلید .

دریغ بر ملتی که فرزانگانش در اثر پیری گنگند و مردان شجاعش هنوز در گهواره .

دریغ بر ملتی که پاره پاره شده است ،و هر پاره ای خود را ملتی می داند.

دریغ بر ملتی که دم برنمی آورد ، مگر هنگامی که در تشیع جنازه گام برمی دارد، خود را نمی ستاید مگر در میان ویرانه هایش ، و عصیان نمی کند مگر هنگامی که گردنش در میان تبر و کنده قرار دارد.

دریغ بر ملتی که زومدار را همچون قهرمانی تشویق می کند ، و سلطه جوی پر ابهت را عطابخش می انگارد.