27 شهریور , روز بزرگداشت استاد شهریار و شعر و ادب

بیست و هفتم شهریور ماه سالروز خاموشی شهریار شعر ایران با تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی " روز ملی شعر و ادب " نامیده شده است.

حالا چرا؟

آمـدی، جـانم به قـربانت ولی حالا چـــــرا … بی‌وفـــــا حالا كه من افـــتاده‌ام از پا چــرا

نوشــدارویی و بعد از مرگ سـهراب آمدی … سنگدل، این زودتر می‌خواستی حالا چرا

عـمر ما را مهلت امـروز و فردای تو نیست … من كه یك امــــروز مـــهمان توام، فردا چرا

نازنینــــــا ما به ناز تو جــــــــوانی داده‌ایم … دیگر اكـــنون با جـــوانان ناز كن با ما چــرا

وه كه با این عـــمرهای كوته بی‌اعــــــتبار … اینهمه غافل‌شدن از چون منی شیدا چرا

شور‌فرهادم به‌پرسش سربه‌زیر افكنده‌بود ... ای لب شـــیرین جواب تلخ سر بالا چـــــرا

ای‌شب‌هجران‌كه‌یكدم‌در تو چشم‌من‌نخفت … این قــــدر با بخت خواب آلود من، لا لا چرا

آسمان ‌چون‌جمع‌مشتاقان‌پریشان ‌می‌كند … در شـــگفتم من نمی‌پاشد ز هم دنیا چرا

درخــزان هجر گل ای بلـبل طبع حـــــــزین …. خاموشی شرط وفاداری بود، غـــــوغا چرا

شــــهریارا بی‌حبیب خود نمی‌كری ســفر … این ســـــفر راه قیامت می‌روی، تنها چــرا

"یار قاصدی"

سَن یاریمین قاصِدیسَن ............اَگلَش(اَیلَش)سَنه چای دِمیشَم

(تو قاصد یار منی،بشین گفتم برات چایی بیارن)

خیالینی گوندَریب دی............ بَسکه من آخ وای دِمیشَم

(خیالش رو فرستاده،از بس که من آخ و وای گفتم)

آخ گِئجَه لَر یاتمامیشام............ من سَنه لای لای دِمیشَم

(آخه شبا نخوابیدم،من به تو لالایی گفتم)

سَن یاتالی مَن گوزومَه............ اولدوزلاری سای دِمیشَم

(وقتی تو در حال خواب بودی من به چشمم گفتم که ستاره ها رو بشماره)

هَر کَس سَنه اولدوز دییَه........... اوزوم سَنه آی دِمیشَم

(هر کس به تو ستاره بگوید من ،خودم،به تو ماه گفته ام)

سَندَن سونرا حیاتَه مَن.............. شیرین دِیسه،زای دِمیشَم

(بعد از تو من به زندگی اگه شیرین هم باشه تلخ [خراب]گفته ام)

هر گوزَلدَن بیر گول آلیب............ سَن گوزَله پای دِمیشَم

(از هر زیبارویی یه گل گرفتم و به توی زیبارو تقدیم کرده ام)

سَنین گون تَک باتماغیوی.............. آی باتانا تای دِمیشَم

(غروب مثل خورشید تو را مانند غروب ماه میدانم)

ایندی یایا قیش دِییرَم.............. سابق قیشا یای دِمیشَم

(این روزها به تابستان،زمستان میگویم،ولی قبلا به زمستان،تابستان میگفتم)

گاه طویووی یادَه سالیب............ مَن دَلی نای نای دِمیشَم

(گاهی عروسیت را به یاد می آورم و منِ دیوانه نای نای میگویم)

سونرا یئنَه یاسه باتیب............... آغلاری های های دِمیشَم

(بعد باز هم عزادار میشم و گریه کنان های های میگویم)

اَتَک دولی دَریا کیمی ..............گوزیاشیما چای دِمیشَم

(بغلم مانند دریا پر شده ]از اشک[ و من به این اشک چشمم رودخانه میگویم)

عُمرَه سورَن مَن قَره گون............. آخ دِمیشَم،وای دِمیشَم

(منِ سیاه بخت در گذر عمرم آخ و وای گفته ام)

روحش شاد