درست ده روز دیگر سال ۲۰۱۸ پایان می‌یابد و همراه با آن غروبِ تبریز به عنوان پایتخت گردشگری اسلامی نیز فرا خواهد رسید. میزبانی که دیر شروع و زود تمام شد؛ اما در طول مدت ۹ ماه از این رویداد یک ساله! کمتر چیزی که نصیب تبریز شد تبلیغ شهرِ اولین‌ها و جذب گردشگر خارجی بود.

اگرچه به لطفِ سرمای هوا، تبریز ‌۲۰۱۸ از اردیبهشت ماه امسال آغاز شد اما سرمای حاکم بر این رویداد بسیار طولانی‌تر از طول عمر میزبانیِ شهر خواهد بود. تبریز ۲۰۱۸ هرچه هم که کم داشت؛ جلسه‌های پرطمطراق و وعده‌های توخالی کم نداشت. بودجه تبریز ۲۰۱۸ آب رفت و میزبانی‌های نصف و نیمه ورزشی و فرهنگی عایدی تبریز از هزاران وعده بود.

تلخی بی‌پایانِ تبریز ۲۰۱۸ در کامِ آذربایجان

بنا بود تبریز ۲۰۱۸ فتح بابِ ورود گردشگران خارجی و داخلی به تبریز باشد اما فارغ از آمارهای ارائه شده مسئولین باید اذعان کرد که اگر فتح بابی هم برای ورود گردشگران به تبریز بود نه از پایتختی گردشگری کشورهای اسلامی بلکه به واسطه اماکن دیدنی تبریز و رونق گردشگری در چند سال گذشته بود.
ابتدا از بودجه هفتصد میلیاردی تبریز ۲۰۱۸ خبر دادند و بعد هم آن را در بودجه ۹۷ به ده میلیارد کاهش دادند! شاید این رقم هم همان صدقه گردشگری بودجه برای تبریز ۲۰۱۸ بود! آخر هم مشخص نشد حساب و کتاب دولتمردان برای بودجه تبریز ۲۰۱۸ چه بود که آنرا به ده میلیارد تقلیل دادند و انتظار چه معجزه‌ای برای گردشگری تبریز با این بودجه را داشتند.

سهم تبریز از پایتختی گردشگری کشورهای اسلامی چه بود؟

چند میزبانی ورزشی و فرهنگی تمام افتخاری است که مسئولین از آنها به عنوان برنامه تبریز ۲۰۱۸ نام می‌برند تا رزومه‌شان خالی نباشد و آماری برای جلسات داشته باشند. اما آیا کل سهم تبریز از پایتختی گردشگری کشورهای اسلامی چند میزبانی ورزشی آسیایی بود؟ آیا باید تبریز به عنوان پایتخت گردشگری کشورهای اسلامی انتخاب می‌شد که چنین میزبانی‌هایی نصیب این شهر می‌شد؟

این اتفاقات اگرچه رویدادهای مثبتی بودند اما یک جرقه را در ذهن ایجاد می‌کند که مگر مسئولین ما چه قدر کم کاری کرده‌اند که باید به لطف تبریز ‌۲۰۱۸ میزبانی چند مسابقه آسیایی در رده سنی جوانان و نوجوانان نصیب شهر اولین‌ها شود؟ هرچه که فکر کنیم خواهیم دید برای تبریز ۲۰۱۸ شق القمری رخ نداد و تنها کارهایی که باید خیلی زودتر رخ می‌داد به لطف این میزبانی به تبریز رسید.

منبع : تبریز مدرن