ز خاک من اگر گندم برآید		از آن گر نان پزی، مستی فزاید
خمیر و نانِبا دیوانه گردد		تنورش بیت مستانه سَراید
اگر بر گور من آیی زیارت		تو را خَرپشته‌ام رقصان نماید
مَیا بی‌دف به گورم، ای برادر!		که در بزم خدا غمگین نشاید
زَنَخ بَربَسته و در گور خفته		دهان افیون و نقل یار خاید
بِدَرّی زآن کفن، بر سینه بندی		خراباتی ز جانت درگشاید
ز هر سو بانگ جنگ و چنگ مستان		ز هر کاری به لابد کار زاید
مرا حق از می عشق آفریدست		هم‌آن عشقم اگر مرگم بساید
منم مستی و اصل من مِی عشق		بگو از می بجز مستی چه آید؟
به بُرج روحِ شمسِ‌الدین تبریز		بِپَرّد روح من، یک دم نپاید

زیرا آزادی را دوست دارند!

میل به آزادی، از همه‌ی ِ امیالِ آدمی قوی‌تر و ژرف‌تر است.

به همین دلیل، حتی از عشق می‌توان گذشت

اما از آزادی نمی‌توان!

بنابراین، سعادتِ تو در خلوتِ توست